Emredersiniz komutanım

ekran-resmi-2020-03-02-075422

- Dur! Kimsin?

- Uzman Çavuş Osman Yüce, Balıkesir komutanım.

- Ne istiyorsun?

- Komutanım. Beni burada bırakmayın.

- İyi de sen öldün. Silahlarınızı bile ateşleyemeden, kaçamadan arkadaşların ile birlikte bombardımanda öldün.

- Ama bu haksızlık komutanım. Verilen tüm görevleri aksatmadan yerine getirdim. Nöbetlerimde hiç uyumadım, emirlere uydum, takdirinizi kazandım. Ben iyi bir asker oldum. Neden böyle oldu komutanım?

- Askerin iyisi olmaz çavuş. Askerin işi savaşmak ve gerektiğinde öldürmektir. Bundan iyilik çıkmaz, asker.

- Ama komutanım?

- Şimdi çeneni kapa ve emirlere karşı gelmeyi bırak, Uzman Çavuş Osman. Geri dön, uygun adım marş!

- Diyeceğimi diyeyim giderim komutanım. Hani bir gece nöbet sırasında yanıma gelmiş ve benimle konuşmuştunuz, hatırladınız mı? Gün yeni batmıştı. Akşam alacasında resim çiziyordunuz. Çok güzel resim yapıyordunuz, komutanım. Böyle bir yeteneğiniz varken neden asker olduğunuzu sormuştum. Ailenizin fakir olduğunu okutmaya gücü yetmediği için ilkokuldan sonra asker mektebine gönderildiğinizi anlatmıştınız. Hatta benim de resmimi çizmiştiniz, komutanım.

- Eeeee, ne var bunda?

- Ne kadar iyi bir insan olduğunuzu düşünmüştüm. Hani askerin iyisi olmaz dediniz ama bu doğru değil komutanım. O gün kımıldamadan durmamı isteyip resmimi çizmiştiniz. Ben de esas duruşta size bakmıştım. Konuşmamış sadece çizmiştiniz. Siz iyi bir insansınız, komutanım.

- İyi de benden ne istiyorsun, asker!

- Beni burada bırakmayın, yanınıza alın komutanım.

- Olmaz, yapamam.

- Komutanım ben de sizin gibi istemeden asker oldum. Köy yerinde büyüdüm. Ailemin gücü yoktu. Bir tarlamız birkaç da hayvanımız vardı. Geçinmesek de aç değildik. Babam “bu çocuk okuyacak” diye inat etmese köyde kalacaktım. Ama okudum, hem de iyi okudum. Liseyi bitirince askere yazıldım. Askerdeyken bölük komutanımız asteğmen -sizden iyi olmasın- beni yetenekli bulup üniversite sınavı için çalıştırdı. Askerlik dönüşü girdiğim üniversite sınavında maden mühendisliğini kazandım. Üniversitede de iyi okuyordum. Ancak bitiremeden babam marazlandı. Ailemin sosyal güvencesi yoktu. Babamı iyileştirmek için tarlayı hayvanları sattık elde avuçta bir şey kalmadı. Okulu bırakıp sözleşmeli uzman erbaş olmak için başvurdum. Böylece aileme de bir sosyal güvence sağlayabilecektim. Babamın tedavisini bu sayede sürdürebildik. Ancak birkaç yıl yaşatabildik. Hiç istemediğim halde üniversiteyi yarıda bırakıp uzman erbaş olmuştum. Zamanında “Bu çocuk okuyacak” diye tutturan rahmetli babam bu duruma çok üzülmüş ancak çaresizlikten sesini çıkaramamıştı. Anam da öyle. Anamın kimsesi kalmadı, komutanım. Beni burada bırakmayın.

- Benim yapacağım bir şey yok asker, sen öldün.

- Var komutanım.

- Neymiş?

- O akşam çizdiğiniz resmimi anama götürün. Benim yerime elini öpüp ona “kendi gelemese de bunu gönderdi” diye teslim edin komutanım. Asker arkadaşlarının onu bırakmadığını bilsin. Beni böyle bırakmayın, komutanım.

- Gideceğim asker. Anana varıp elini öpecek, bugün burada konuştuklarımızı anlatacak, helallik isteyeceğim.

- Bir şey daha var komutanım.

- Söyle bakalım.

- Beni üniversite sınavına çalıştıran bölük komutanımız olan asteğmen bir keresinde “insanlar savaşları sadece seyreder, asker ve yakınları ise yaşar, tanık olur” demişti. O zaman çok anlamamıştım. Anama oğlunun asker olsa da kimseyi öldürmediğine şahitlik ettiğinizi söyleyin komutanım. Benim için çok üzülecek biliyorum. Boynuna sarılın, elini öpün. Hakkınızı helal edin komutanım.

- Anlaşıldı çavuş. Şimdi geri dön ve uygun adım marş.

- Uzman Çavuş Osman Yüce Balıkesir! Emredersiniz komutanım!…


Mehmet Uhri

Leave a Reply