Bugün 18 Temmuz 2018. Bugün bir hekim daha hastası tarafından darp edildi. Ameliyat sonrası yoğun bakıma alındı. Hayati tehlikesinin sürdüğü bilgisi paylaşıldı. Sağlık çalışanları dışında kimse bu haberi önemsemedi.
Sosyal medya paylaşımlarında da olayın pek önemsenmediğine, hatta hekimin bu şiddeti hak etmiş olabileceğine dair görüntü ve yorumların paylaşıldığına şahit olduk. Toplumun yetişmesi için emek, para ve zamanını harcadığı hekim için üzülen ve zayıf da olsa tepki gösterilmesini bekleyenlerin de sesi işitilmiyor.
Şiddetin özünde bir aktarım ve çoğunlukla tek taraflı bir iletişim olduğunu görmek zorundayız. Sosyolog Emile Durkheim toplumun iç iletişim kanallarının tıkandığı ve insanları bir arada tutan ortak değerlerin yitirildiği durumları anomi olarak tanımlıyor. Anomi dönemlerinde şiddetin her türlüsünün tırmanışa geçeceğini de dile getiren Durkheim?in söylemine toplumun sessiz kalıyor olması üzerimize gelmekte olan büyük dalgayı işaret ediyor.
Şiddet normalleşiyor.
Şiddet, sesini yükseltmekle başlar. Bir adım ötesi küfürdür. Küfürler ise genellikle ayrımcılık ve aşağılama içerir. Ortak değerlerin yitirildiği durumlarda küfür üzerinden toplumun ayrıştığını daha çok görürürüz. Küfrün ötesi kaba kuvvet, darp etmek, sertlik uygulamaktır.
Bir sonraki aşama ise şiddetin kitlesel hale gelip linçe dönüşmesidir.
Aile içinde anne veya babanın sesini yükseltmesi ile başlayan şiddetin sokakta küfüre dönüşmesinin normal kabul edilmesi toplumun şiddet kültürü içinde yaşadığının açık işaretidir. Trafikte gereksiz çalınan korna ile ses yükseltildiğine, küfürleşilip anlamsız bir yol inatlaşması ile kavga edildiğine çoğumuz şahit oluyoruz.
Yaşananları normal kabul ediyoruz.
Spor alanlarında bir türlü önlenemeyen küfür ve şiddet, beğenilmese de şiddet kültürünün normaleymiş olduğunun kanıtı olarak görülmelidir. Kendi hayatı yerine başkalarının sağlığı ve hayatı için adanmışlık gerektiren ve bu nedenle tüm kültürlerde kutsallık atfedilen hekimlik mesleği mensuplarının hasta veya yakını tarafından darp edilmesine toplumun sessiz kalması da şiddetin baskın ortak bir kültüre dönüşmüş olduğu biçiminde okunmalıdır.
Şiddet önyargıların ve ön kabullerin şekillendirdiği genellikle tek yönlü bir iletişim biçimidir. Kimin haklı veya haksız olduğuna bakmaksızın genellikle güçsüz olanın zarar görmesi ile sonuçlanır. Mağduriyeti dile getirmek için ses çıkarıldığında yaşanan ilgisizlik de pasif şiddet olarak adlandırılır ve kişiyi kendi başına önlem almak zorunda bırakır. Sonuçta herkesin kavgaya hazır sırtı kabarık kedi gibi dolaştığı topluma dönüşülen şiddet girdabının içinde sürüklenilir.
Şiddet girdabından kimse kendini kurtaramaz. Hiç kimse?
Şiddetin en son aşaması bir tür toplumsal cinnet olarak kabul edilebilecek linç psikolojisidir. Sesini yükseltme ile başlayıp küfürü bile normalleştiren bir toplum fiziki şiddette ses çıkarmıyorsa bir sonraki aşamanın altı dolduruluyor demektir. Yıkıcı sonuçlarını tüm toplumun yaşayacağı ve herkesin zarar göreceği aşikâr olan linç toplumuna doğru gidişe sessiz kalınmasının bedelini, toplum kendini bir arada tutan ortak değerleri yitirerek öder.
Ortak değerlerin yitimi ise bölünme ve parçalanmanın başlangıcıdır.
Bugün 18 Temmuz 2018. Bugün bir hekim daha hastası tarafından darp edildi. Ameliyat sonrası yoğun bakıma alındı. Hayati tehlikesinin sürdüğü bilgisi paylaşıldı. Sağlık çalışanları dışında kimse bu haberi önemsemedi.
Dr. Mehmet Uhri